Sercan ZORBOZAN

Siyaset büyük ölçüde karşıda bulunan bir düşmanın yaydığı korkudan beslenir. Ama siyasetçiyi korku bitirir. İkisi farklı kavramlardır ve farklı mecralarda ele alınmalıdır.

7 Haziran seçimleri yaklaşıyor. Partilerin seçim beyannameleri ile mitinglerde söylenen sözlerin neredeyse hiç alakası yok. Beyannamelerde ütopyaya varan vaatler sıralanırken meydanlarda neredeyse sadece geçmişin korkuları hortlatılıyor, insanların algıları korku üzerinden şekillendirilmeye çalışılıyor.

Örnek verelim:

Ak Parti’nin seçmene yönelik pompaladığı en büyük korkular, “Askeri darbe”, “Paralel Yapı” ve “Ekonomik kriz” üçlüsü.

CHP’nin seçmenini konsolide etmek için ısrarla vurguladığı argümanlar, “Diktatörlük”, “Hırsızlık”, “İç savaş” ve Suriyeli mültecilerin durumu.

HDP açıktan dillendirmese de partinin bazı kurmayları ve Kandil kadrosu, barajı geçememeleri durumunda sokakların karışacağını ima ediyorlar.

MHP, tüm propagandasını Çözüm Süreci’nin sona erdirilmesi üzerine inşa etmiş durumda. Bahçeli’nin mitinglerini dinleyen ortalama bir yurttaş, olası bir MHP iktidarında tüm çatışmaların en yüksek şiddette tekrar başlayacağını düşünüyor.

Örgütlü suçun, kadın cinayetlerinin, adi suç vakalarının patlama yaşadığı bir toplumda siyasi partilerin oluşturdukları korku iklimi, insanları siyasete katılmak bir yana, “Oy versem ne değişecek, her şey daha kötüye gidiyor.” algısına gark ediyor, bu durumun yansıması da şu şekilde:

Her seçim döneminde sandığa giden insan sayısı daha da azalmakta.

Sosyal medyada, sokakta, mitinglerde kullanılan dile bakalım. Sandığa gidenlerin sayısı azaldıkça oy veren kitleler daha da partizanlaşıyor, dilleri sertleşiyor, üslupları kine bulanıyor.

Demokratik bir siyaset ortamı böyle olmaz, olamaz, olmamalı. Partilerin sosyal hayat üzerine vaat vermeyip tamamen rakiplerine atış yaptıkları, karaladıkları, sövüp saydıkları bir zeminden sağlıklı politikalar üretecek kadroların çıkması beklenebilir mi?

Bana temsilcini söyle, sana seçmenini tarif edeyim.

Durum budur.